Zelf niet echt een cinefiel heb ik me toch laten verleiden door de suggestie in de krant voor dé film voor deze dagen: ‘About Endlessness’ van Roy Andersson. Ik citeer uit De Standaard van 20 maart (tekst van Jeroen Struys):

• Vijf jaar na de Gouden Leeuw voor ‘A pigeon sat on a branch ­reflecting on existence’ houdt de Zweedse regisseur Roy Andersson zowel de titel als de film kort: in amper 78 minuten serveert hij 32 vignetjes. Meer van hetzelfde? Who cares? Het zijn 32 schilderijen van een groot stilist.

• Een priester is zijn geloof in god kwijt. Een personeelsmanager is niet in staat om schaamte te voelen. Stugge Zweden staren naar sneeuwvlokken in de bar. Krijgsgevangenen trekken door Siberië. Het zijn sketches zonder lachband: dit is Roy op zijn meest melancholisch. Zoals het leven geen zin heeft, zo hebben zijn bittere grappen ook geen pointe. Een grijns groeit al kijkend.

• Dit is misschien wel dé film voor deze dagen, die zo preapocalyptisch aanvoelen: verlaten straten, het leven komt tot stilstand, de mensen houden afstand. Andersson filmt zijn decors in afgewassen kleuren, alsof er een laagje stof op alles en iedereen ligt – een dromerig effect. De oude Zweed kijkt geamuseerd naar de kleine mislukkingen van de mens, eenzaam strompelend door dit tranendal. In al zijn pretentieloze vereenvoudiging, is dit grootse cinema van troost

En gisteren nog de recensie in Humo: (tekst van Erik Stockman):

• Het is een feit dat Andersson de kunst verstaat om in zijn films de mensheid erg raak te typeren en te doorprikken, maar het is evenzeer een feit dat zijn humor op de één of andere manier onverklaarbaar en ongrijpbaar blijft. En zo is het mooi, want diepgaande analyses zouden zijn magie alleen maar verbrodden.

• 'About Endlessness’ is hoe dan ook een nieuwe topper van een wonderbaarlijk cineast, over wiens oeuvre we intussen met grote stelligheid kunnen verkondigen dat het een grote verrijking betekent van de zevende kunst. Én van uw lockdown.

Geen gemakkelijke cinema, het vraagt flink wat inspanning om voeling te krijgen met Roy’s denkwereld en om het burleske van de tragikomische taferelen te smaken. Na het bekijken van de film zocht ik meer duiding en vond een boeiende reportage (in het Engels) over de wereld van Roy Andersson en zijn typische filmtechniek. Omdat elk van de 32 scènes gefilmd is met een vaste camera als een totaalshot, in één enkele take en zonder montage, worden het echte ‘tableaux vivants’ of 'living paintings': schilderijen die tot leven komen en zich inspireren op Bruegel en Hopper. De kijker moet zelf op speurtocht gaan naar betekenisvolle details om de betekenis te ontwarren, een beetje zoals in een escape room.

Misschien is het best om eerst deze reportage te bekijken vooraleer de film te huren (online te streamen onder andere vanaf lumierefilms.be of cinemazed.be voor € 8).