Verleden week, op 18 juni, verscheen in De Standaard een artikel onder de titel: 'Deze kunstenaar voert elke dag een gevecht met de weergoden'. Misschien heeft het ook jouw aandacht getrokken? In ieder geval was onze nieuwsgierigheid gewekt.

Op de website van de DS kan je de kunstenaar David Zinn in een korte videoclip bezig zien.

Je kan hem best omschrijven als een geboren verteller. Hij studeerde Engels en 'creative writing' en volgde tekenlessen in zijn vrije tijd. Professioneel ging hij aan de slag als freelance ontwerper met opdrachten voor bedrijven: posters, bedrijfslogo's, educatieve tekenfilms, etc. Wat gestart is als een tijdverdrijf om voor kinderen leuke beestjes op de stoep te tekenen in en rond zijn thuisstad Ann Arbor, Michigan, is omgeslagen in een passie en een full-time bezigheid die hem de wereld deed rondreizen. Maar zijn grootste bekendheid kreeg hij via TV, pers en sociale media.

Je kan veel van zijn werk vinden op zijn website of zijn Facebookpagina. Via zijn website kan je hem sponsoren (want zijn verdienmodel is vaag, wie wil er een kunstwerk kopen dat bij een regenvlaag verdwijnt?), of je kan hem vragen om jouw stoep te versieren ($ 3.500), of je kan een boek van hem kopen ($ 29,95).

Zijn meest voorkomende personages zijn Sluggo (een felgroen monstertje met rare gewoontes) en Philomena (een flegmatisch vliegend varken), maar de diversiteit van de figuurtjes van Zinn lijkt alleen beperkt door de grootte van de stoep en de inspiratie van de dag. Specifiek in zijn werk, naast het gebruik van stoepkrijt, is de verwevenheid van zijn figuurtjes met de omgeving. Die beestjes lijken zich daar best thuis te voelen. Artefacten of mankementen in stoep, wegdek of muur vormen de inspiratiebron en worden deel van de tekening. Het is de basis van zijn concept. Altijd grappig, die combinatie. Zelf verwijst hij naar het 'pareidolia effect' in ons menselijk brein

"een psychisch verschijnsel, een vorm van illusie waarbij iemand een zodanige interpretatie van onduidelijke of willekeurige waarnemingen heeft, dat hij hierin herkenbare dingen meent waar te nemen. De naam is afkomstig van het Griekse para (naast) en eidolon (beeld)". (wiki)

Het is te vergelijken met het herkennen van voorwerpen of gezichten in de wolken of in rotsformaties. David Zinn heeft daarover meer uitleg in een TED-talk die hij een paar maand geleden gaf.

In onze blogpost van 16 april hadden we het reeds over Illusionisten, zoals de bodypainting kunstenaar en ‘master of the unseen’, Johannes Stoetter. Hier nog eens de link naar een YouTube voorbeeld. Illusionisten maken gebruik van dit pareidolia effect in onze hersenen.

Kunstenaars wenden dat expliciet aan om illusies te creëren, bv. bij een 'trompe-l'œil'  of zoals in dit schilderij van Giuseppe Arcimboldo (1527–1593), De Rechter.

Maar het kan ook veel subtieler. In feite is het impressionisme, en meer nog het pointillisme daarvan ook een voorbeeld , zelfs ook bij een Van Gogh: door het pareidolia-effect in ons brein worden punten en grove penseelstreken geïnterpreteerd als kleurvlakken die ons via hun vormen doen denken aan bestaande plaatsen, zichten of voorwerpen. Zie bv.  van Gogh's Korenveld.

Kijk, er is niet wat er is. Of … er is meer dan je ziet!

Het kan ook in theater. Kijk bv. hieronder naar een trailer van het Spaans-Chileens gezelschap La Llave Maestra: een jas wordt een zanger, een papieren zak een monster. Of zie jij iets anders?