De Dag van de Arbeid komt uit in de VS en Australië. In de 2e helft van de 19e eeuw riep de Amerikaanse vakbond op om elke jaar op 1 mei te staken en te demonstreren voor een achturige werkdag. Dat werd vanaf 1890 overgenomen door de Socialistische Internationale in Europa. Dat het een officiële verlofdag werd, hebben we te danken aan Hitler. Hij wou de arbeidersbeweging onder controle houden en lokte de vakbondsleiders met een smoes van een 1-meiviering inBerlijn om ze vervolgens vast te zetten. Maar de vrije dag is wel gebleven.

                     

Traditioneel gaat het Feest van de Arbeid overal ter wereld gepaard met optochten en toespraken. Vandaag zal het in mineur zijn. Maar misschien is dit toch het moment om nu vooral die mensen te gedenken die onze stilgevallen wereld draaiende houden en zelfs nu aan het werk zijn. Dat wordt vandaag ook uitgebeeld in de Google doodle.

• In de eerste plaats denken we aan de mensen uit de zorg, de ziekenhuizen, de woonzorgcentra, de zorginstellingen. Dat zij hun job blijven doen ondanks de grote risico’s voor hun eigen gezondheid, dat verdient zeker een dagelijks applaus, maar dat zou ons ook moeten doen nadenken over de  scheefgetrokken prioriteiten in de geïndustrialiseerde wereld. De zorgeconomie moet anders en beter georganiseerd worden, want nu pas      ervaren we hoe essentieel ze zijn in onze samenleving. Gezondheid, dat is het allerbelangrijkste.

• Maar ik denk ook aan andere beroepen uit de niet-commerciële sector, bv. onderwijs. Waar van onze scholen en leerkrachten op dit moment een enorme creativiteit en flexibiliteit gevraagd wordt om zich aan te passen aan deze nieuwe situatie, mogen we misschien hopen dat hun bijdrage aan onze maatschappij na deze crisis hoger ingeschat wordt.

• En laten we dan ook de cultuursector niet vergeten, want wellicht zijn zij nu het minst van al 'essentieel'. Maar ze zijn ook het meest kwetsbaar. Vandaag genieten we online van hun vroegere creaties en kunsten. Allemaal gratis. Daarmee behouden we een band, halen we herinneringen op of krijgen nieuwe impulsen. Maar belangrijk is dat we nu nadenken hoe we binnenkort, in de      context van het nieuwe normaal, met zijn allen massaal cultuur gaan consumeren. Want zonder kunst en cultuur is er geen beschaving.

Voor alle mensen uit de zorg, het onderwijs en de cultuur deze meiklokjes uit de tuin en dit prachtige lied, "Symphonie Confinée", La Tendresse, een Frans chanson uit 1961, op tekst van Noël Roux en muziek van Hubert Giraud, hier vertolkt door 45 zangers en muzikanten ‘vanuit hun kot', in een regie van Valentin Vander

 La Tendresse

 On peut vivre sans richesse

 Presque sans le sou
Des seigneurs et des princesses
Y'en a plus beaucoup

Mais vivre sans tendresse
On ne le pourrait pas
Non, non, non, non
On ne le pourrait pas

 On peut vivre sans la gloire
Qui ne prouve rien
Etre inconnu dans l'histoire
Et s'en trouver bien
Mais vivre sans tendresse
Il n'en est pas question
Non, non, non, non
Il n'en est pas question

 Quelle douce faiblesse
Quel joli sentiment
Ce besoin de tendresse
Qui nous vient en naissant
Vraiment, vraiment, vraiment

 Le travail est nécessaire
Mais s'il faut rester
Des semaines sans rien faire
Eh bien... on s'y fait
Mais vivre sans tendresse
Le temps vous paraît long
Long, long, long, long
Le temps vous parait long

 Dans le feu de la jeunesse
Naissent les plaisirs
Et l'amour fait des prouesses
Pour nous éblouir
Oui mais sans la tendresse
L'amour ne serait rien
Non, non, non, non
L'amour ne serait rien

 Quand la vie impitoyable
Vous tombe dessus
On n'est plus qu'un pauvre diable
Broyé et déçu
Alors sans la tendresse
D'un coeur qui nous soutient
Non, non, non, non
On n'irait pas plus loin

 Un enfant vous embrasse
Parce qu'on le rend heureux
Tous nos chagrins s'effacent
On a les larmes aux yeux
Mon Dieu, mon Dieu, mon Dieu...
Dans votre immense sagesse
Immense ferveur
Faites donc pleuvoir sans cesse
Au fond de nos coeurs
Des torrents de tendresse
Pour que règne l'amour
Règne l'amour
Jusqu'à la fin des jours