top of page

Blijf-in-je-kot

71

Coronablog 2020 n°

29 mei 2020 - Hans Op de Beeck, visuele fictie in zwart/wit

Hyperrealisme maar in kleurloze taferelen. Bevreemdende en onwezenlijke fictie in grijstinten. Het lijkt deprimerend maar het is tevens komisch. Visuele fictie die verwondert, die stilte oproept en introspectie.

29 mei 2020 - Hans Op de Beeck, visuele fictie in zwart/wit
29 mei 2020 - Hans Op de Beeck, visuele fictie in zwart/wit

Hans Op de Beeck, geboren in Turnhout in 1969, woont en werkt in Brussel en in Gooik. Als veelzijdig kunstenaar produceert hij grote installaties, sculpturen, films, decors, interieurs, tekeningen, schilderijen, foto’s en teksten. Hij is vrij productief en exposeerde zowat overal ter wereld, zowel in groepstentoonstellingen als solo.


Ondanks die verscheidenheid aan technieken zit er toch een grote constante in zijn oeuvre: hij beeldt de werkelijkheid af als een hyperrealist, maar altijd in zwart/wit, kleurloos dus, met alleen grijstinten. Daardoor besef je  altijd wel dat het fictie is, maar het grijze creëert een bevreemdende, ietwat onwezenlijke sfeer, zoals 's nachts bij een monochromatische straatverlichting, want ook dan verdwijnen alle kleuren.


Qua thematiek reflecteert hij over onze complexe samenleving, over de zin van het bestaan, de sterfelijkheid en de dood. Schijnbaar nogal zware kost, maar zo komt het niet echt over. In de eerste plaats probeert Hans Op de Beeck mooie, betoverende beelden te scheppen, dikwijls ook vol humor. Tragi-komische voorstellingen die doen glimlachen, maar tegelijk aanzetten om diepere betekenissen te ontdekken. Visuele fictie die verwondert, die stilte oproept en introspectie.


Hier aandacht voor 2 werken, het eerste uit 2012-2013, ‘Staging Silence 2’, het tweede ‘Silent Room’ uit 2019. Aan de titels merk je al een gemeenschappelijke grond.


Staging Silence (2)

In een videoclip van 20 min assembleert Hans Op de Beeck verschillende imaginaire composities vol onverwachte transformaties. Hij vertrekt daarbij van een lege bodemplaat als podium, bouwt de compositie langzaam op en filmt alles in zwart/wit met een vaste camera vanuit 1 zichtspunt. Elke mis-en-scène kan je vergelijken met een akte uit een toneelstuk, soms beeldt hij een stadsgezicht uit, soms een buitenscène in het veld, of een zicht op zee of een meer. Hij gebruikt voor zijn decors alledaagse voorwerpen die -eens in scène gezet- transformeren in iets uit de grote wereld: aardappels worden rotsblokken, plastic flessen wolkenkrabbers, suiker een sneeuwlandschap, suikerklontjes bouwblokken, folie een wateroppervlak. 


Tijdens de film zie je handen die de voorwerpen aanreiken of manipuleren en de decorcompositie opbouwen, je beseft dus wel degelijk dat de transformatie fictie is. Maar toch blijf je verbaasd over de visuele gelijkenis.


Zoals de titel suggereert, blijven de composities stil. Buiten de handen van de onzichtbare schepper, is er geen levend wezen te zien, alleen de bewegingen van de golven in de zee, de bladertakken van de bomen, de vlammetjes. Het leven wordt alleen gesuggereerd. Stillevens in zwart/wit.


Kijk hieronder alvast naar de eerste minuten en kies dan enkele verdere passages uit, afhankelijk van je tijd en interesse. De hypnotiserende soundtrack is van de componist-musicus Robin Rimbaud aka Scanner.

Wil je nog meer van dit soort werk zien, klik dan hier.


The Silent Room

Voor het project L'arte ai tempo del Covid-19  van RAI Cultura (Italië) stuurde Hans Op de Beeck een video in. Hij voegde er volgende tekst bij (vertaald uit het Italiaans via Google Translate):


Afgelopen zomer (2019) heb ik een grote meeslepende installatie gemaakt, getiteld "The Silent Room", op het eiland Shodoshima (Japan) voor de Triennale di Setouchi. De stilte van de opera doet me denken aan de vervreemdende en huidige situatie: de wereld is gestopt en velen van ons blijven geïsoleerd thuis.


In een oud verlaten gebouw, ooit gebruikt door een lokale vereniging voor de productie van sojasaus, heb ik zowel een kleinere monochromatische zwarte ruimte als een grote voornamelijk grijze ruimte gecreëerd. In de eerste ruimte kon de toeschouwer veilig op een bankje zitten om zijn schoenen uit te doen en een goede kop thee en wat sojakoekjes op een klein aanrecht te krijgen.


Van daaruit kon hij de veel grotere aangrenzende ruimte betreden. In deze wintertuin, vergelijkbaar met een Wunderkammer, ontwierp ik een ruimte volledig gebeeldhouwd in grijstinten, zwart, wit en roze; er was een bibliotheek, een vleugel, een vijver met waterlelies, rotsen en bloeiende bomen en sculpturen van kinderen in zowel spelende als meditatieve houdingen. Iedereen leek versteend, bevroren of tot zwijgen gebracht door de tijd, als een volgend beeld van iets dat ooit vol dynamisch leven was.


In de grote ruimte stonden sculpturen van een meisje dat een zeepbel blaast, een jongen die met een glazen bal in zijn hand zit, een met een speelgoedpijl en een boog, een andere gehurkt spelende jongen met marmer ... allemaal de personages in een moment van meditatie en concentratie, allemaal sereen poserend met hun ogen dicht.


De toeschouwer werd uitgenodigd om in deze stille kamer te zitten, voornamelijk grijs met gebeeldhouwde meubels, waar hij kon ontspannen en genieten van een bijzondere en suggestieve sfeer. Een soundscape van geluiden en muzikale motieven hielp de toeschouwer naar een moment van rust te leiden.


Een basisintentie was om een totaalervaring te creëren die zowel oosterse als westerse ideeën zou verenigen en een universele grond zou oproepen die ons allemaal zou verbinden.


Ik heb altijd rond het idee van stilte, kalmte, rust en meditatie gewerkt. Gebeeldhouwde figuren met gesloten ogen, sculpturale interpretaties van de natuur (waterlelievijvers, bloeiende bomen, rotsen) en cultuurbeelden (vleugel, bibliotheek, muziek) zijn terugkerende motieven, die ik gebruik als middel om troost te bieden door identificatie en de vereniging.


Hans Op de Beeck


Klik hier voor de video van 3 min.

                     

29 mei 2020 - Hans Op de Beeck, visuele fictie in zwart/wit
bottom of page