De lokroep om één dezer dagen een museum te bezoeken is wellicht groot en misschien staat BOZAR bovenaan op je wenslijstje. Want daar is nog tot 21 juli Keith Haring te zien. Je zal er vast niet alleen zijn, de beschikbare slots vullen snel op.

Daarom hier een betere suggestie: parallel met Keith Haring loopt in Bozar -eveneens nog tot 21 juli- de tentoonstelling MONDO CANE, van de Belgische kunstenaars Jos De Gruyter & Harald Thys. Iets minder bekend, maar des te unieker en van eigen bodem. En zeker ook minder bezoekers te verwachten, iets wat de bezoekervaring alleen kan ten goede komen.  

MONDO CANE was verkozen om het Belgisch Paviljoen te vertegenwoordigen op de 58e Biënnale van Venetië in 2019 met Anne-Claire Schmitz als curator. De installatie kreeg er een eervolle vermelding van de jury. De naam MONDO CANE verwijst naar de gelijknamige Italiaanse rariteiten-documentaire uit 1962 over sterk afwijkende menselijke gedragingen. Zo is ook MONDO CANE  te zien als een soort folkloremuseum van menselijke figuren en gedragingen. Hier een kort interview met de 2 kunstenaars tijdens de Biënnale.

Ten opzichte van de Biënnale is de opstelling in Bozar iets gewijzigd. Door een ijzeren hek komt men in een afgezonderde wereld terecht met 22 levensechte poppen. Een tiental zijn geautomatiseerd en voeren repetitieve handelingen uit, veroordeeld tot een eeuwig en monotoon bestaan. Er zijn 2 soorten figuren uitgebeeld: naarstige mensen die met oneindige vlijt en zorgzaamheid hun ambacht uitoefenen en helemaal opgeslorpt zijn in hun eigen wereld. En er zijn de heksen, zombies, psychoten die erop uit zijn om de rust te verstoren. Beiden vertoeven in dezelfde ruimte maar lijken elkaar niet op te merken. Elke pop heeft zijn eigen verhaal. Een hondenleven, zo lijkt het, zowel voor de ene als voor de andere soort. En tussen die poppen beweegt de bezoeker, van pop naar pop, hij onderzoekt en probeert te vatten. Eerst ontdek je de humor, dan komt de onderliggende tragiek naar boven.

Jos de Gruyter en Harald Thys zijn beide afkomstig uit het Antwerpse en maken al samen video’s, sculpturen en tekeningen sinds 1989. Met hun werk werpen ze een genadeloze blik op de realiteit: hoe de menselijke psyche gevangen zit in een cocon van maatschappelijk conformisme. Dat lijkt zeer deprimerend, maar ze verbeelden het als een tragikomedie. ‘Geniale brol.....Ze nemen de wereld au sérieux, maar zichzelf gelukkig niet’, schreef Marc Didden ooit over hun bijdrage aan de Biënnale. Ze hanteren een geveinsde knulligheid, een absurde satire, zoals bij Monty Python of bij Hieronymus Bosch,  Brueghel en Ensor.

Hieronder een mooie video opgenomen gedurende de Biënnale, als voorbereiding voor je bezoek.

En voor de thuisblijvers is er ook nog:

• de bezoekersgids met de verhalen van de poppen, die hier te downloaden is

• de MONDO  CANE website , gemaakt in het verlengde van deze      tentoonstelling en ook bedoeld is als kunstwerk: geïnspireerd op de Italiaanse reality-docu uit 1962 is het een soort online museum der volkeren waar je voor elk land naar een bepaald youtube-filmpje wordt geloodst, daar nogal vreemde menselijke gedragingen ziet en je dan gaat afvragen wat mensen bezielt en waarom ze bepaalde dingen doen.