Voor vandaag 2 kunstzinnige kortfilms, gerealiseerd tijdens de lockdown door filmregisseurs in quarantaine, vanuit hun kot. Het onderwerp moesten ze niet ver zoeken: quarantaine, en wat het doet met mensen. Mensen zijn sociale wezens, mensen leven in groep. Een lockdown en thuisisolatie is tegennatuurlijk. Vereenzaming laat zijn sporen na.

Beide opmerkelijke kortfilms zijn gepubliceerd door de New York Times in hun Op-Docs serie.

De 1e kortfilm (6 min) heeft als titel 'How to be alone' en schetst hoe iemand die alleen woont op een flat, zijn/haar dagen doorbrengt in quarantaine. Het is een zelfportret van Sindha Agha, een Pakistani-Amerikaanse filmmaker uit Los Angeles die experimenteert met documentaire en verhalende genres om te illustreren hoe sociale krachten diep persoonlijke ervaringen naar boven laten komen.

Net voor de lockdown is haar relatie op de klippen gelopen en is ze helemaal alleen wanneer de coronacrisis uitbreekt. Ze probeert te overleven door haar leven in isolatie te vergelijken met dat van poolreizigers of kosmonauten.

"I was struggling with quarantine — until I found the polar explorers"

"I’ve been to space. I’ve waited out winter in Antarctica. And I know what is worth what."

Filmtechnisch gaat het vooral over een gesproken tekst waarbij de woorden met stills en korte filmfragmenten geïllustreerd worden. Daardoor zit er vaart in de film, soms is het zelfs ADHD-achtig hectisch. Sindha Agha werkt ook graag met sociale media, en dat is in deze film duidelijk te merken. Je swipet als het ware van zin naar zin.

Noot: je kan de Engelse tekst als ondertitels aanzetten in de video (symbool CC onderaan aanklikken). Dat maakt het gemakkelijker om te volgen, want het gesproken verhaal is toch de hoofdzaak.

Bekijk hier: https://www.youtube.com/watch?v=Fo2guwN5QP4

De 2e kortfilm (7 min) met als titel 'Messages from Quarantine' is gemaakt door de filmregisseurs Niccolò Natali (Pisa, 1989) en Nikola Lorenzin (Belgrado, 1989), die beide wonen en werken in Milaan.

De film laat de tegenstelling zien tussen fysieke afstand en virtuele nabijheid tijdens de lockdown. Het surrealisme en de paradox van Social distancing in een dichtbevolkte stad. Er wordt gefilmd in 4 verschillende buurten in Milaan:

1. de wijk Barona in het zuiden van Milaan

2. Gratosoglio, met de Witte Torens ontworpen door BBPR in 1963-1971

3. de historische wijk Sarpi met de typische 'railinghuizen'

4. de Gallaratese wijk, met het Monte Amiata-complex ontworpen door Carlo Aymonino en Aldo Rossi in 1967-1972.

Zo flitsend als de opnames zijn in de vorige film, zo langzaam gaat het in deze. Met een laagvliegende drone defileren de flats langzaam voorbij, nu eens horizontaal, dan weer verticaal. Af en toe zie je bewoners op hun terras of voor hun open raam. Voor hen is het leven stilgevallen. Ondertussen hoor je bewoners, via Whatapp berichten, vertellen hoe ze hun eigen situatie ervaren.

Bekijk hier: https://www.youtube.com/watch?v=rHmydKfp7vo